GİRESUN (İGFA) – Giresun Üniversitesi, Fen Edebiyat Fakültesi’nden Dr. Öğr. Üyesi Emine Erdoğan ve Dr. Öğr. Üyesi Nezihe Başak Ergin’in “Giresun’un Emek Coğrafyasında ‘Fındığın Mekanlarını’ Görmek” isimli çalışmaya nazaran; fındık üretim sürecini mümkün kılan yine üretim yerleri, tüm olumsuz şartlarına karşın mevsimlik tarım çalışanları tarafından kullanılıp tecrübelenen yaşanan yerler olarak biliniyor. Giresun’da toplam fındık üretiminin yarısından fazlası ortalama fındık ekim alanının altında büyüklüğe sahip olan fındık bahçelerinde küçük üreticiler tarafından gerçekleştiriliyor. Ek emeğe gereksinim duyulmakta ve bahçe bakımı sahipleri tarafından yapılıyor. Bahçelerin eğimli olması ve kurutma alanı eksikliği, küçük üreticilerin ağustos ve eylül aylarında kıyı kaldırımları, sokaklar ve otoparkların süreksiz fındık sürece alanlarına dönüştürülmesine yol açıyor.
Dr. Öğr. Üyesi Emine Erdoğan ve Dr. Öğr. Üyesi Nezihe Başak Ergin’in yaptığı çalışmaya nazaran, Giresun’da küçük üreticiler, kıyı yolu kaldırımlarını sadece fındık kurutma ve ayıklama için değil, tıpkı vakitte satış için de kullanıyor. TÜBİTAK’ın 3501 Meslek Geliştirme Projesi kapsamında yürütülen 220K387 numaralı projenin saha çalışması bilgilerine ve literatür taraması sistemine dayanan bu çalışmaya nazaran, Giresun’un yağışlı ve nemli iklim kaideleri, fındık kurutma sürecinin uzun sürmesine neden olmaktadır. Bu durum fındıklarını meskenlerinden uzakta kurutmak zorunda kalan üreticilerin uzun müddet çadırlarda kalarak fındıklarını beklemelerine yol açmaktadır.
Çalışma ve Toplum’da yayımlanan araştırmaya nazaran, üretim alanı sırf işin gerçekleştiği yer olarak değil, personelin barınma ve beslenme üzere temel muhtaçlıklarını karşılayarak emek gücünü tekrar ürettiği bir yer olarak tanımlanmaktadır. Yapılan araştırma bağlamında emek ve işçilerin yeri nasıl şekillendirdiğini ele alarak, mekânsal örgütlenme kavramına yeni bir bakış açısı getiriliyor. Genelde emek çalışmaları, iş yerinde sabit bir bina ya da mimari yapı olarak görürken, bu çalışma işçilerin gereksinimlerine nazaran süreksiz yerler yarattıklarını ve böylelikle çalışma alanını faal bir halde dönüştürdüklerini gösteriyor. Giresun örneği Giresun örneği üzerinden fındık üretim sürecinde personellerin kente nasıl katkı sunduğunu ve kenti nasıl yine şekillendirdiğini ortaya koymaktadır, kentsel yerin sırf bir yapı değil, birebir vakitte emekle yaşayan ve dönüşen bir alan olduğunu gözler önüne seriyor.